De mens plaatst zich graag buiten en liefst boven de natuur. De gevolgen zijn zichtbaar. De filosoof Baruch Spinoza waarschuwde er al in de zeventiende eeuw voor. Hij stelde dat God en de natuur één zijn, ze vertegenwoordigen immers dezelfde werkelijkheid. De mens is slechts (tijdelijk) onderdeel van die goddelijke natuur en moet zich daaraan conformeren; hij moet die niet proberen te corrigeren.

Wij borduren hierop voort en proberen de mens weer ín de natuur te plaatsen. Of minder ambitieus geformuleerd: we verkennen het spanningsveld dat is ontstaan tussen de mens en de natuur. We maken er een soort spel van, geen moraliserend gepreek. Johan Huizinga, om er nog een invloedrijke denker bij te halen, stelde dat ‘het spel’ een essentiële voorwaarde is om cultuurveranderingen voort te brengen. De homo ludens, de spelende mens.

Ons spel resulteert in de eerste muzische natuursonnettenkrans van Nederland.